|
Dział bibliografii:
|
Teatr, film, radio, telewizja
- Teatr
- Teatr obcy
- Teatr współczesny (obcy)
- Teatr w poszczególnych krajach (teatr współczesny obcy)
- Włochy (teatr współczesny obcy) |
|
Rodzaj zapisu:
|
recenzja |
| Autor: | Woźniak Monika - szczegóły
|
|
Tytuł:
|
Kto nie lubi Dario Fo?
|
|
Źródło:
|
Tygodnik Powszechny, 1998 nr 6 s. 15 - szczegóły |
|
Numer zapisu:
|
475851 (JK) |
Dotyczy zapisu:
|
książka w haśle rzeczowym: Teatr Daria Fo w latach 1959-1975, Wstęp. Rozdział pierwszy. Od satyry obyczajowej do satyry społeczno-politycznej: I. Komizm jako podstawowa kategoria estetyczna w teatrze Daria Fo: 1. Struktura i zasady budowania komizmu w sztukach z lat 1959-1961: "Archaniołowie nie grają na flipperach" (1959), "Miał dwa pistolety o białych i czarnych oczach" (1960), "Kto kradnie stopę, ma szczęście w miłości" (1961). 2. Nowa funkcja ideologiczna komizmu w latach 1963-67. Komizm ludowy w funkcji satyrycznej. "Izabela, trzy karawele i łgarz" (1963), "Siódme : mniej kradnij" (1964), "Winę zawsze ponosi diabeł" (1965), "Pani jest do wyrzucenia" (1967). II. Teatr Daria Fo na tle włoskiego teatru komediowego i satyrycznego przełomu lat 50. i 60. Rozdział drugi: W poszukiwaniu nowej widowni: I. Wprowadzenie. II. Rozpoczęcie działalności przez Daria Fo na tle włoskiego teatru komediowego i satyrycznego przełomu lat 50. i 60. Rozdział drugi: W poszukiwaniu nowej widowni: I. Wprowadzenie. II. Rozpoczęcie działalności przez Daria Fo w alternatywnym ośrodku teatralnym ARCI [Associazione Ricreativa Culturale Italiana]. - III. "Wielka pantomima z flagami i kukłami małymi i średnimi" - pierwszy spektakl polityczny dla masowej widowni robotniczej. IV. Kim jesteście, przyszli rewolucjoniści? Głos Daria Fo w polemice nad kształtem lewicowej kultury. V. "Zwiąż mnie, a i tak wszystko rozwalę" (1969), "Robotnik zna 300 słów, fabrykant 1000 i dlatego jest fabrykantem". Krytyka stosunków wewnątrz lewicy i reakcie organizacji lewicowych. VI. Ewolucja języka teatralnego w służbie nowej masowej publiczności. Rozdział trzeci: Między spektaklem a wiecem. Kontynuacje: I. Celebracja ludu, jego kultury i jego historii. "Chciałbym umrzeć już dziś wieczorem, gdyby to wszystko miało być na nic" (1970). "Fedaini" (1972). II. Teatr dydaktyczny w walce z reformizmem". Historia pewnego socjalizmu - "Wszyscy złączeni! Wszyscy razem" (1971). [1997] - szczegóły |
English version
