|
Dział bibliografii:
|
Teoria literatury
- Kulturowa teoria literatury |
|
Rodzaj zapisu:
|
książka w haśle rzeczowym |
| Autor: | Pawliszyn Aleksandra - szczegóły
|
|
Tytuł:
|
Świat człowieka i kosmos poprzez metaforę
|
| Wydawnictwo: | Poznań: Wydawnictwo Fundacji Humaniora
|
|
Rok wydania:
|
1999 |
|
Opis fizyczny książki:
|
221 s. |
|
Adnotacje:
|
Wprowadzenie. Poziom sensu a pierwotne doświadczenie ludzkie: Bogactwo teorii ludzkiego świata a ramy rozumu. Metafora sposobem uprawiania filozofii. Dwa rodzaje ograniczeń: światło i język. Sens dzieła a wtopienie własnej skończoności w nieskończony nurt życia ludzi. Jaźń jako rozmowa. Kosmiczny logos a psyche. Pamięć a fizyczna nietrwałość stanów świata. Napięcie ruchu a napięcie czasowego samopobudzenia. Język dziedziny fizycznej obiektywem do widzenia rzeczywistości rozumnej. Czuwanie wyrazem poznawczej nieuchwytności źródła duchowości ludzkiej. Realcja intencjalności w polu "grawitacji" ludzkiej. Uczestnictwo skończonego istniejącego w nieskończonym ruchu wielości. Metafora jako sposób ludzkiego bycia-w-świecie. * Cz. I. Zarysowanie metaforycznej gry sensów poprzez zestawienie Gadamerowskiej hermeneutyki z wątkami teorii względności Einsteina. "Język jest światłem świata sensu": Żywe centrum ludzkiego świata - język. Język a myslenie. Absolutny charakter języka a byt. Język zapewnie nam możliwość doskonalenia własnego świata. Żywioł języka nową "geometrią" rzeczywistości. Metafora koła. Językowe podłoże - podłożem relacyjnym. Wnętrze języka. Wtydarzenie istnienia jest rozbrzmieniem słowa znaczącego. Potrzeba przekazywania sensów. Wydający dźwięki logos. Wnętrze języka a spekulatywność mówienia. Interpretacja naszym odniesieniem do bytu. Świat jest ruchem, którego doznaje człowiek. "Rozumienie jest światłem". Kontinuum rozumności jako siła przenikania granic podmiotu i przedmiotu: Wszcechobejmujący ruch gry a tajemnica jedności świata. Ruch świętego terenu gry. Jednostka a łącząca wszytskich więź. Równoczesność przywołaniem prawdy bytu. Doświadczenie przez dzielo samego siebie. Odwaga ekspresji. Chęć bycia jawnym to podłoże, na którym wyrasta nasz świat. Domagająca się wyrazu, dydponująca siłą ekspresji gra istnieniea. Sfera pulsująca czasem. Językowy przekaz niewyrażalnego. Język jest siłą spowalniającą istnieniowy czas człowieka. "Wytwory językowe samoistne jak rzeźby": Rozmowa żywą tkanką rozmaitych odsłon rzeczywistości ludzkiej. Czasowy letarg pisma. Ponadindywidualna koegzustencja czasów w piśmie. Duchowe podróże w utrwalone twórczością światy innych ludzi. Kruchość ludzkiego istnienia impulsem dla poszukiwania sensu. Wspólnota językowa drogą do nieśmiertelnośći. Słowo języka jest już bytem. Wszelkie istnieniowe drgnienie jest ciężkie znaczeniem. Dowód a brak pewności. Zawieszony fakt - potencjalność. Człowiek jako sens mieści w sobie możlliwość zrozumienia. Słowo spoiwem rozmaitych światów. Słowo a szlak pozaczasowego istnienia. Procesualna natura jedności. Twórczość szansą przebywania w nieskończonej ilości "odsłon" bytu. Zaokrąglenielinearnej "rozciągłości" czasu. Ruch historyczny ruchem samego życia. Horyzont przeszłości "grawitacją" istnienia: Wspólnotowy wymiar dziejowej "grawitacji. Możliwość przekroczenia nieustannej zmiany w stronę ponadczasowego trwania prawdy. Bezczasowa współczesność istotą czasowości. Rdzeń prawdy a dziejowy osad wiedzy. Dziejowa "grawitacja" prawem rozumienia. Otologiczna siła czasu. Niemożliwość inności w odniesieniu do istnienia w ogóle. Myślenie rozszerzeniem pola istnienia. Ruch horyzontu przeszłości a duchowy wymiar czalowieka. Drgający rozmaitościa światów horyzont a rozumienie samego siebie. Międzyczasowy stop warunkiem napięcia właściwego doświadczeniu prawdy. Rozumność ruchomym "gruntem" istnienia. Ruch wyodrębniania się horyzontów. Rozumienie: proces czy sposób bycia? Istota hermeneutycznej logiczności. Porozumienie doświadczeniem projektu nowego świata. "Grawitacja" przeszłości szansą na uczestnictwo w czasie niezmiennych kwantów prawdy: Negatywna strona doświadczenia a uwikłanie w czas. Prawda a myślenie. Dwojaka manifestacja czasu. Tradycja a moc pamięci konstytuująca ponadczasową sferę sensu. Pytanie otwarciem wobec nieskrytości. Pozazdarzeniowa pamięć a wiedza - rozszerzenie czasu pojedynczego istnienia. Codzienność a twórczość. Zaokrąglająca czas tradycja. Rozumność to także to, czego sobie nie uświadamiamy. Zapytywanie jako modyfikacja pragnienia istnienia. Całość jako wieloistnieniowe poszukiwanie prawdy. Podstawowy symptom naszego bytu: odpowiadanie na zagadnięcie. Doświadczenie jako usiłowanie rozumienia. * Cz. II. Zastosowanie metaforycznej gry sensów do uchwycenia specyfiki ludzkiej psyche. Pulsująca sensem wielość. Językowy kod ludzkiego istnienia. Język jako medium "psyche". Metafora struną brzmienia tego, co nie jest wyrażalne. Ruchliwość podwójnego sensu metafory wypełnieniem wewnętrznej "przestrzeni" człowieka. Wielość a twórczość jako prawo ludzkiej psyche. Muzyka metaforą rozumienia zapamiętującego świat, rozumienia, które wypełnia psyche człowieka. * Zakończenie: "Psyche" człowieka jest jak oko kosmosu, w którym czas "zawisa". |
|
Numer zapisu:
|
540496 (ZS) |
English version
