|
Dział bibliografii:
|
Hasła osobowe (literatura polska)
- Hasła osobowe (literatura polska) - W |
|
Rodzaj zapisu:
|
recenzja |
| Hasło osobowe: | Witkiewicz Stanisław Ignacy - szczegóły
|
| Autor: | Romaniuk Radosław - szczegóły
|
|
Tytuł:
|
Dekonstrukcja pozytywna
|
|
Źródło:
|
Przegląd Humanistyczny, 2000 nr 6 s. 99-101 - szczegóły |
|
Numer zapisu:
|
607981 (PC) |
Dotyczy zapisu:
|
książka o twórcy (przedmiotowa): Witkacy - Norwid. Projekt komparatystyki dekonstrukcjonistycznej, Wstęp: 1. Witkacy - Norwid. Dwa oblicza tekstu. 2. Romantyzm, modernizm, Norwid, Witkacy, postmodernizm. I. Od pracy-sztuki do pracy-popędu: 1. Prawo różnicy. 2. Niepodobność autorów. 3. Jedność tekstu. II. Między mową i pismem: 1. Potoki słów. 2. Milczenie jako przemoc. 3. Milczenie typu ponowoczesnego. III. Od nudy bogów do nudy plebsu: 1. Logocentryzm egzystencjalistycznych opozycji. 2. Między schizoidem i pyknikiem. 3. Mechanistyczna doskonałość nieba. IV. Witkacy i Norwid wobec brudu: 1. Tajemnica mas. 2. Autoironiczność tekstu. V. Krzyż w "Wariacie i zakonnicy" Witkacego: 1. Walka tekstu z Bogiem. 2. Ambiwalencja czasów pustego nieba. 3. Dyskretny erotyzm krzyża. 4. Tekstualizacja ekspresjonistycznego lęku. 5. Pragmatyka krzyża. VI. "Wariat i zakonnica" Witkacego jako tekst Norwida.: 1. Witkacy-Norwid figurą nowej komparatystyki. 2. Autor niepodobny do pisarza. 3. Erozja oryginalności. VII. Od tradycjonalizmu Witkacego do oryginalności Norwida: 1. Przypadkowość hierarchii historycznoliterackiej. 2. Autor nie rozumiejący. 3. Cicha więź pisarzy.VIII. Sonata Belzebuba napisana na fortepianie Szopena: 1. Wewnętrzna niepodobność dzieła. 2. Dekonstrukcja "analogii". 3. Sens na marginesie. 4. Romantyk wrogiem ironii. 5. Ponowoczesna dialektyka sprzeczności. 6. Nieobecność kobiety Chopina. IX. Postmodernistyczne przemieszczenie postaci literackiej: 1. Przygodność geniuszu pisarza. 2. Kryzys osoby. 3. Walka płci. 4. Dehumanizacja miłości. 5. Przemieszczenie postaci. 6. Tekstualność indywidualizmu. X. Osoby formalnego poznania: 1. Czysta forma profecji. 2. Ponowoczesna nieskończoność tekstu. 3. Przygodność autora. 4. Zasada wielości w wielości. 5. Czysta forma historii. 6. Intencje postaci literackiej. Zakończenie: 1. Potrzeba rozproszenia historii. 2. Logocentryzm historii literatury polskiej. 3. Uzasadnienie komparatystyki dekonstrukcjonistycznej. 4. Kryzys tradycyjnej komparatystyki. 5. Zasada dialogu różnic. [1998] - szczegóły |
English version
