|
Dział bibliografii:
|
Literatury obce
- Literatura włoska
- Hasła szczegółowe (włoska)
- Hasła osobowe (włoska) |
|
Rodzaj zapisu:
|
książka o twórcy (przedmiotowa) |
| Hasło osobowe: | Fo Dario - szczegóły
|
| Autor: | Gurgul Monika - szczegóły
|
|
Tytuł:
|
Teatr Daria Fo w latach 1959-1975
|
|
Rok wydania:
|
1997 |
|
Opis fizyczny książki:
|
205 s. |
|
Adnotacje:
|
Wstęp. Rozdział pierwszy. Od satyry obyczajowej do satyry społeczno-politycznej: I. Komizm jako podstawowa kategoria estetyczna w teatrze Daria Fo: 1. Struktura i zasady budowania komizmu w sztukach z lat 1959-1961: "Archaniołowie nie grają na flipperach" (1959), "Miał dwa pistolety o białych i czarnych oczach" (1960), "Kto kradnie stopę, ma szczęście w miłości" (1961). 2. Nowa funkcja ideologiczna komizmu w latach 1963-67. Komizm ludowy w funkcji satyrycznej. "Izabela, trzy karawele i łgarz" (1963), "Siódme : mniej kradnij" (1964), "Winę zawsze ponosi diabeł" (1965), "Pani jest do wyrzucenia" (1967). II. Teatr Daria Fo na tle włoskiego teatru komediowego i satyrycznego przełomu lat 50. i 60. Rozdział drugi: W poszukiwaniu nowej widowni: I. Wprowadzenie. II. Rozpoczęcie działalności przez Daria Fo na tle włoskiego teatru komediowego i satyrycznego przełomu lat 50. i 60. Rozdział drugi: W poszukiwaniu nowej widowni: I. Wprowadzenie. II. Rozpoczęcie działalności przez Daria Fo w alternatywnym ośrodku teatralnym ARCI [Associazione Ricreativa Culturale Italiana]. - III. "Wielka pantomima z flagami i kukłami małymi i średnimi" - pierwszy spektakl polityczny dla masowej widowni robotniczej. IV. Kim jesteście, przyszli rewolucjoniści? Głos Daria Fo w polemice nad kształtem lewicowej kultury. V. "Zwiąż mnie, a i tak wszystko rozwalę" (1969), "Robotnik zna 300 słów, fabrykant 1000 i dlatego jest fabrykantem". Krytyka stosunków wewnątrz lewicy i reakcie organizacji lewicowych. VI. Ewolucja języka teatralnego w służbie nowej masowej publiczności. Rozdział trzeci: Między spektaklem a wiecem. Kontynuacje: I. Celebracja ludu, jego kultury i jego historii. "Chciałbym umrzeć już dziś wieczorem, gdyby to wszystko miało być na nic" (1970). "Fedaini" (1972). II. Teatr dydaktyczny w walce z reformizmem". Historia pewnego socjalizmu - "Wszyscy złączeni! Wszyscy razem" (1971). III. Odpowiedź La Comune na "strategię napięcia" [dot. utworów: "Puk! Puk! Kto tam? Policja!", "Przypadkowa śmierć anarchisty", "Wojna ludu w Chile", "Porwanie Fanfaniego"]. IV. Działalność teatralna i polityczna Daria Fo w latach 1970-1975. Nieposłuszeństwo obywatelskie. |
|
Numer zapisu:
|
415181 (AW) |
| recenzja: Baltyn Hanna: Komizm opisany. Nowe Książki 1998 nr 4 s. 51-52 | szczegóły |
| recenzja: J.SAD.: Premiera książki o Dario Fo. Rzeczpospolita 1997 nr 286 s. 25 | szczegóły |
| recenzja: Kabatc Eugeniusz: Kto się boi Daria Fo. Trybuna 1998 nr 96 s. 12 | szczegóły |
| recenzja: Kowalczyk Janusz R.: Komik zaangażowany. Rzeczpospolita 1998 nr 5 s. 25 | szczegóły |
| recenzja: Mikos Marek: Profesorzy i Fo-logia. Gazeta Wyborcza 1997 nr 288 s. 14 (dot. promocji książki...) | szczegóły |
| recenzja: Pawłowski Roman: Błazen we fraku. Gazeta Wyborcza 1997 nr 288 s. 18 | szczegóły |
| recenzja: Woźniak Monika: Kto nie lubi Daria Fo?. Tygodnik Powszechny 1998 nr 6 s. 15 | szczegóły |
| recenzja: Zychowicz Jacek: Nobel dla czerwonego diabła. Wiadomości Kulturalne 1998 nr 6 s. 12 | szczegóły |
English version
